Het is weer de hoogste tijd voor het Wilhelminakinderziekenhuis. Kinderen blij maken door ze even af te leiden van het ziek zijn met wellness aan bed. De ouders hebben dan een momentje voor zichzelf, omdat ik ze heel even ontlast. Ze kunnen dan even koffiedrinken of naar buiten. Maar soms is dat niet genoeg voor de ouders. Dan hebben ze dezelfde aandacht nodig die ik aan hun kind geef.

Kindermenu

In het Wilhelmina kinderziekenhuis heb ik een individueel wellness-programma aan bed voor kinderen. Ze mogen zelf kiezen waarmee ik ze blij kan maken. Met mijn wellness-koffer loop ik van afdeling naar afdeling en van kamer naar kamer. Het ene blije gezicht na het andere als ik alleen al vertel wat er in mijn koffer zit. De een kiest voor een massage en een ander voor nagels lakken. Vandaag wilde een moeder van een kind even de aandacht. De moeder had geluk, want er is meestal geen ruimte in mijn programma voor de ouders.

Even ontzorgen

Even geen mantelzorger zijn, maar voelen en meetellen. Ook mantelzorgers hebben soms een reset nodig. Als ze steeds een ander moeten verzorgen, wie is er dan voor hun? Wie zorgt er voor dat zij mentaal en fysiek verbonden zijn en blijven met hun omgeving? Hoe laden zij hun batterij weer op als gever? Hoe fijn is het om positiviteit te ontvangen en even niet denken aan de zieke maar aan jezelf!

Een traan van geluk

Ik vroeg haar om plaats te nemen op de stoel. Ze was meteen in tranen en excuseerde zich. Snikkend zei ze, “sorry, zo fijn dat er nu ook voor mij gezorgd wordt”. Ik liet haar uithuilen tot ze klaar was om te ontvangen. Haar hoofd tegen mijn buik aangeleund met een kussen opgerold in haar nek, pianomuziek op de achtergrond. Ik legde mijn handen op haar schouders en ik voelde haar hart onder mijn handen kloppen. Ik begon haar gezicht te masseren. Ik voelde haar spanning en haar zorgen. Het was alsof ik alle zorg van haar af waste. Haar dochter zat tegenover ons op haar iPad en genoot van de aandacht voor haar moeder. En dat was het toverwoord, het kind liet haar moeder. Ondanks dat er geroezemoes was, mensen die op de gang voorbijliepen, gekuch en gepraat van andere patiënten op de afdeling. Ik nam haar mee naar haar wereld, want ze liet zich niet afleiden. Zij was nu de ontvanger en ik de gever. Je kon een speld horen vallen. De kamer vulde zich met warmte en kleuren die als een deken om haar heen gewinkeld waren. En toen zij haar ogen opende was er nog steeds rust. Dit waren haar tien minuten. Haar moment van tranen van geluk. Zij werd nu verzorgd. Zij kreeg nu de aandacht. Zij hoefde even niks. Nu hoefde zij even geen mantelzorger te zijn. Ook in corona tijd gaan de wellnessmomenten gelukkig door in het Wilhelmina kinderziekenhuis. Juist in deze tijd hebben mantelzorgers en patiënten behoefte aan extra aandacht om verbonden te blijven. Deze blog is gepubliceerd op de National zorggids