Twee jaar geleden duizelden miljoenen woorden op het papier. Mijn schrijfcoach raakte verstikt in mijn emoties en kon niet meer met afstand naar mijn werk kijken. Ik had juist steun nodig en hou graag de regie over mijn eigen boek, dus ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe coach.

 Ik plaatste een advertentie “schrijfcoach gezocht”. Daar kwamen sollicitatiegesprekken uit voort. Het was niet zo moeilijk voor mij om de keuze te maken. Ik ben als een magneet die ijzer aantrekt en ik vond dan ook wie ik zocht. Sinds afgelopen mei zijn we helemaal opnieuw begonnen met mijn boek. De ruwe teksten waren al geschreven. Ze moesten nog geslepen en verfijnd worden. Net als diamanten. Het schrijven in de “ik-vorm” is geschrapt. Ik schrijf nu in de vorm waar ik blij van word en wat me makkelijker afgaat.

We gingen aan de slag met brainstormsessies en interviews. Zogenaamde Brown Paper-sessies. Elke twee weken doelen stellen en mijlpalen behalen. Dan hadden we weer een aantal parels geformuleerd uit mijn leven. Zij bleef maar tegen mij aan trappen: waarom, hoe, wanneer?

Ze liet me inzien dat ieders leven een film is, die je in kunt delen in fragmenten, zoals in een proloog, test of avontuur. Zij zegt dat het voor iedereen goed zou zijn om over je leven te schrijven. Bezig zijn met dat proces, of je het gaat uitgeven of niet, is heel leerzaam. Om terug te kijken en vooruit te kijken naar jezelf.

Ik zou haar als mijn nieuwe beste vriendin kunnen omschrijven. We hebben zoveel uren digitaal met elkaar meegemaakt. Ze weet zelfs meer dan ik aan mijn vrienden of familie vertel. Door de interviews is het alsof ze me al jaren kent, maar het blijft zakelijk. Ik heb vaak   slapeloze nachten van alle herinneringen die duizelen door mijn hoofd. Ook dat deel ik met haar. Ik ben dan kapot van het denken en het huilen. Ik vertel het in onze interviews. Dan ben ik het even kwijt en heb ik weer genoeg kracht en inspiratie om verder te schrijven.

Gaandeweg ziet zij ook vooruitgang en verschillen in mijn schrijven. Verschil tussen een opgelegde manier van schrijven, waar een verhaal om heen is verzonnen en het schrijven vanuit mijn hart. Nu komt er structuur in en een verhaallijn. Ze heeft eindeloos geduld. Soms heb ik wat tijd nodig om haar adviezen te analyseren. Ik neem niet alles gelijk aan. Ze stelt soms voor om tekst te schrappen, of om te zetten naar proza of een gedicht. Daar moet ik dan altijd even een paar nachtjes over slapen.

Twee jaar geleden duizelden miljoenen woorden op het papier. Duizenden emoties, waarvan ik vergeten was dat ik ze had. Toen schreef ik omdat het moest en schreef ik om het schrijven. Nu heb ik plezier in het vertellen van mijn verhaal en heb ik een doel. Het schrijven moet nu niet, maar het mag. Ik schrijf wanneer ik inspiratie heb, wanneer ik me er de tijd voor gun. Ik mag schrijven vanuit mijn hart, met een hoger doel dan schrijven alleen. Ik schrijf om een stem te zijn, om iemand te zijn. Iemand die ook meetelt.

De woorden die twee jaar geleden nog duizelden vinden nu langzamerhand hun bestemming.