Hoe het nu gaat met ‘Het verborgen meisje’?
Het verborgen meisje is niet meer verborgen. Ze is zichtbaar en zal ook in de toekomst zich niet meer verschuilen.
Ik heb tintelingen in mijn tenen, mijn bloed stroomt sneller en voelt warm, mijn buik gloeit en dat straal ik van buiten uit alsof ik verliefd ben. Het gaat dus goed met mij. De rollercoaster waar ik inzat en eigenlijk nog steeds inzit begon na de lancering van het boek op 2 november 2021.
Wat was het een geweldige ervaring om met Gijs Staverman en Sergio Vyent, de Week van de Pleegzorg met de geweldige lancering van mijn boek, te mogen openen.
Er waren interviews, ik was op de radio te horen, de verkoop ging als een speer. Ik heb er volop van genoten. Toch was ik bang dat het een momentopname zou zijn, dat het na die week over zou zijn. Het tegendeel is waar. Er gebeurt nog steeds zoveel rond mijn boek. Ook al gaat het natuurlijk niet vanzelf. Daar moet ik wel wat voor doen. Gelukkig schort er niks aan mijn PR. Ik blijk er erg goed in te zijn. Ook dat is een mooie ontdekking. Ik sta nog maar aan het begin van heel veel moois. En kijk per dag wat er op me af komt.
Ook mijn wens om een inspiratiebron voor andere pleeg- of adoptiekinderen te zijn komt uit. Ik merk dat zij zich met mij identificeren. Ik word geregeld benaderd door hen, nadat zij mijn boek gelezen hebben. Ik zal binnenkort meer over hen vertellen. Over de fijne en leuke gesprekken die ik gevoerd heb en die mij hebben verrijkt. Ik ga me nog meer in de pleegzorgwereld vastbijten. Hoe, dat ben ik nog aan het ontdekken.
‘Het verborgen meisje’ gaat over meer. Ook buiten de pleegzorg identificeren mensen zich met mij. Het boek zet aan tot het nadenken over inclusie, gender, diversiteit. Ik heb daar nooit bij stilgestaan maar er komen zulke positieve geluiden, dat ik me dit jaar ook op dat onderwerp wil storten. Ook hierbij voel ik de tintelingen in mijn tenen, mijn bloed dat sneller stroomt, mijn buik die gloeit en dat ik van buiten straal alsof ik verliefd ben!
Het verborgen meisje is dus zichtbaar. Ik ben bezig met mijn volgende boek. Juist het feit dat ze niet meer verborgen is en meer en meer in de schijnwerpers verschijnt, voel ik de behoefte verder te schrijven over haar. Met dus een nieuwe opzet, invalshoek en insteek. Het gaat niet alleen om pleegkind-zijn, maar om wie je bent, waar je voor staat en wat je te bieden hebt als mens, dat ertoe doet!
Genoeg inspiratie dus. En ook nu neem ik jullie weer mee op deze nieuwe schrijfreis. Blijf me vooral volgen!
0 reacties