Verjaardag: een dag om te vieren?

Op de 15e om 07:12 uur zwom ik naar het oppervlak, naar het licht. Via de vaginaschede gleed ik de wereld in – en daar was ik dan, in het ziekenhuis in Leiden. Vanaf dat moment had ik een geboortedag, een dag die ieder jaar terugkeert en bij ons thuis altijd werd gevierd.

Toch heb ik nooit veel gehad met mijn verjaardag. Natuurlijk, als kind vond ik het spannend om cadeautjes te krijgen, maar nu voelt het meer als een dag waarop ik vooral anderen moet bedienen in plaats van écht te genieten. En wat betekent een verjaardag nou eigenlijk? Dat je een jaar ouder bent geworden. Maar door mijn gesprekken met pleegkinderen voor mijn boek “ De zichtbare vrouw’ ben ik gaan beseffen dat een verjaardag vieren helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Niet ieder kind voelt zich gevierd

Voor sommige pleegkinderen was een verjaardag een pijnlijke dag. Niet omdat ze ouder werden, maar omdat ze zagen dat hun verjaardag nauwelijks werd gevierd, terwijl de biologische kinderen in het gezin wél een groot feest kregen. Of omdat hun cadeautjes minder speciaal waren. Dat doet iets met een kind. Het geeft het gevoel dat je minder waard bent, minder gewenst. Het zijn kleine barstjes in een jong hart die later diepe wonden kunnen worden.

Gelukkig was dat bij mij thuis niet zo. Mijn pleegouders maakten geen verschil tussen mij en mijn broer en zus. Op verjaardagen kreeg ik net zoveel aandacht, cadeautjes en liefde. En dat zou overal zo moeten zijn.

Het getal 15 en positieve verandering

Het getal vijftien heeft altijd een speciale betekenis voor mij gehad. Niet alleen omdat het de dag is waarop ik werd geboren, maar ook omdat ik las dat dit getal in de numerologie symbool staat voor onafhankelijkheid, gevoeligheid, creativiteit, het onderwijzen van anderen en de energie van liefde. Ook betekent het positieve verandering – en dat past perfect bij mij.

Misschien is dat waarom mijn kijk op verjaardagen is veranderd. Ik vier ze nog maar zelden en alleen bij bijzondere leeftijden. Vaak omdat het ‘verwacht’ wordt. Maar eerlijk? Ik voel die spanning van vroeger niet meer. Wat ik wél voel, is dankbaarheid. Dankbaar dat ik een kind was dat wél werd gevierd. Dankbaar dat mensen tijd voor me vrijmaken, al is het maar met een taartje.

De mooiste cadeau: tijd

Mijn ouders komen nog steeds ieder jaar langs, of ik mijn verjaardag nu vier of niet. Een taartje eten is traditie. En sommige tradities moet je eren, juist omdat ze niet iedereen gegeven zijn.

Ik ben een dromerige vis die zich schrijvend een weg baant naar open water. Verjaardagen zijn voor mij niet zo speciaal meer, maar cadeaus wél— mits ze waarde hebben. En de mooiste gift die iemand mij kan geven? Zijn tijd. Een waardevol cadeau dat nooit meer terugkomt.