89-jarige cliënte met dementie, heeft ondersteuning van haar rollator. Ze was in de eetzaal thee aan het drinken tot dat ik haar kwam ophalen. Ze ging niet gelijk met mij mee tot dat ik de naam van haar dochter zei. Toen zag ik en de verpleegkundige een twinkeling in haar ogen. We lopen samen over de gang van zorginstelling Axioncontinu op weg naar de salon.

Op het moment dat ik haar voeten aanraak komt er een hele diepe zucht. Alsof er een ventiel van een band is gesprongen. Ik vraag haar of het gaat en ze lacht. Ik ga door met een pakking voor haar voeten. Zij is stil heel stil. Alleen op de achtergrond hoor je de ontspannende muziek, vogels kwetterend heel zachtjes een wiegelied, waterval met druppels die wat uit de pas vallen en ik verbeeld mij een brandende zon en een helderblauwe lucht. Mevrouw knikt alleen maar als ik iets aan haar vraag. Ze zit rechtop en verliest mij geen seconde uit haar oog.  Ze lacht als ik onhandig badstofhandschoen voor haar voeten pak in plaats van sloffen.

Bij de gezichtsbehandeling hoor ik weer het geluid van een ventiel die van een band is gesprongen. Ik kijk naar de cliënte maar nu heeft ze haar ogen dicht. De behandelstoel staat iets schuiner. En ik laat haar, even niks even haar moment.

De cliënte was weggezonken ver met haar gedachten buiten de zorginstelling. Misschien kwamen verborgen gedachtes weer boven. Misschien dobberde ze op een luchtbed mee waar de muziek haar bracht. Haar gezicht was ontspannen en alle spieren van haar lichaam.

Ik heb haar weer naar haar kamer gebracht en de verpleging heb ik laten weten dat ze weer terug is.

Haar dochter was dankbaar voor de terugkoppeling.

“Stilte verlicht je levenspad. Door niet te spreken, zie je duidelijker.” Mahatma Gandhi

Deze blog is gepubliceerd op de National zorggids