“De herinnering is het penseel, dat het best de kleur toevoegt aan de echte poëzie” Rabindranath Tagore.

De kunst van het dichten is niet alleen voorbehouden aan onze stadsdichters Ingmar Heytze, of Ruben van Gogh. Dat bewijst het project Dichterbij de zorg.

Initiatiefnemer Anne Braakman en ikzelf geven, mede mogelijk gemaakt door het Fonds voor Cultuurparticipatie, wekelijks poëzieworkshops aan mensen met een cognitieve aandoening bij de dagbehandeling van woonzorgcentrum De Gildenborgh. Het is een uitlaatklep voor hun dagelijkse gedachten. Herinneringen die in een diepe kist zitten, wachtend om weer gehoord te worden. Ze worden tot leven gewekt door de klanken van poëzie. Door de laagdrempeligheid van de workshops kunnen we de cliënten bij de hand nemen en stap voor stap leiden we ze naar het land van de poëzie. Laten we ze met taal spelen op een leuke, toegankelijke manier.

Vanuit hun herinnering gaan we aan de slag. Vanaf dat moment smelten gedachten als ijs en kloppen de warme harten. De clienten zijn ijverig aan het schrijven en je hoort de pennen over het papier gaan. Ze maken haiku’s, rondeels en andere dichtvormen.
De ene cliënt dicht over het overlijden van haar partner en ervaart zijn aanwezigheid tijdens de workshop.
Een andere cliënt dicht over de slavernij en gelijkheid. En er wordt gedicht over dat ze trek hebben, want het is bijna twaalf uur en dus etenstijd.
Alles is raak en alle woorden komen recht uit het hart. Je ziet de twinkeling in de ogen en de ontspannen lichaamshouding bij het voordragen van de gedichten. Ze luisteren naar elkaar en praten er over na. Er is volop verbinding.

Een uurtje nemen we de cliënten mee in de wereld van poezie. Anne en ik voelen de emoties van top tot teen. Even zijn de clienten dichters. Zijn wij met onze zorgharten dichter bij hen en ontstaan er dichters in de zorg, zoals dichter Cees:

“Omhoog turend naar de maan
mijn eigen droom
waar ik mezelf zie staan”.

Deze column is gepubliceerd in de NuK (De nieuwe Utrechtse krant)