Een vervolg? Ja, ‘Het verborgen meisje’ krijgt een vervolg. Ik schrijf weer! Mijn vingers tikken driftig op het toetsenbord. Het gaat lekker, al is er genoeg afleiding. Zelfs een jaar na het verschijnen van mijn debuut zoek en vind ik nog volop de publiciteit en word ik geregeld gevraagd voor lezingen, seminars enz. Ik ben van een verborgen meisje een zichtbare vrouw geworden.

Waarom een vervolg? Omdat er nog genoeg te vertellen valt! Juist pleegkinderen leggen de focus op hun carrière, op het stuk rond gezien worden. Dat merk ik bij mezelf en de andere volwassen pleegkinderen die ik zie en spreek. Voor het boek ben ik weer aan het graven in mezelf. Stel dat ik de mogelijkheid zou hebben, zou ik dan mijn carrière anders hebben aangepakt? Is mijn carrière anders verlopen omdat ik pleegkind ben? Voor mijn boek spiegel ik deze vragen aan mensen die met dezelfde vragen rondlopen.

Mijn nieuwe boek staat nog in de kinderschoenen. Er moet nog bergen schrijfwerk verricht worden. En ondanks mijn drukke programma (ik ben ook met een opleiding bezig, die veel tijd en energie van me vergt. Ook moet de kachel blijven branden waardoor ik naast mijn reguliere werk tijd moet vinden voor het schrijven) vergeet ik vaak waar ik ben en hoe laat het is. Mijn hele hebben en houwen gooi ik eruit. Het geeft me zo`n lekker gevoel. Alsof ik net een lekkere maaltijd heb gegeten en mijn maag verzadigd is. Het is een grote chaos aan woorden. Het schrappen en schaven is van latere zorg.

Ik stel mezelf een deadline. Eind 2023, dan wil ik het klaar hebben. Ik heb nog wat voor de boeg, maar zie een prachtige lancering van mijn tweede boek alweer voor me! Blijf je me volgen op mijn reis daarnaartoe?