Marathon

23 maart 2021

‘Wat ben je vervelend!’
Dit is mijn standaardzinnetje als ik mijn schrijfwerk terugkrijg van mijn schrijfcoach. Ik krijg voor de tigste keer dezelfde tekst terug met vragen, vragen en nog eens vragen. En heel wat strepen door de tekst. Ik zou er bijna onzeker van worden. Het tegendeel is waar. Het hoort er juist bij.

Als je een boek schrijft dan is mijn advies om een quickscan te laten doen door enkele schrijfcoaches. Zelf heb ik mijn manuscript laten beoordelen door Maria Genova en Eisso Post. Zoek iemand die bij het genre van je boek past. Zorg daarnaast dat je een goed team hebt dat jou kan begeleiden. Voor mij is dat even zoeken geweest. Maar door het volgen van mijn intuïtie hierbij, lijkt het alsof ik nu een marathon loop.

Pling, pling, pling gaat het achter elkaar door. Een stuk of vier mailtjes en dan ook nog een reeks appjes. Ze is mijn nieuwe, beste vriendin, mijn schrijfcoach. Als een malle gaat ze door mijn schrijfsels heen. En daar anticipeer ik weer snel op. Het lijkt wel een marathon, die ik loop als een sprint met de wind in mijn rug. Ik schrijf vliegensvlug.

De vele mailtjes die ik ontvang vind ik wel prettig. We zitten in een lekkere flow. Zij vraagt, ik antwoord. Of ik vraag en zij antwoordt. Ik heb bijna nergens tijd voor want alles moet wijken voor het boek. Dat vind ik het belangrijkst op dit moment.
De mailtjes en de vele vragen zijn alleen om de puntjes op de i te zetten. Als ik weer antwoord heb gegeven op haar vragen dan voelt het alsof ik een lekker rondje heb hardgelopen. Dan is mijn hoofd weer even leeg. Heb ik mijn takenlijst voor het schrijven al verwerkt en ligt het klaar voor het kritische oog van de coach. Ik zou bijna mijn hardloopschoenen opvreten omdat ik dan even niks te doen heb. Het wachten tot ik het schrijfwerk weer terugkrijg duurt me hoe dan ook te lang. Ook al werken we in een rap tempo, stel je toch eens voor dat ik even niets te schrijven heb!

‘‘Wat ben je vervelend!’ Dan heb ik het goed gedaan’, zegt mijn schrijfcoach.
Ik trek mijn hardloopschoenen weer aan en bereid me voor op de afronding van de schrijfmarathon.

 

Reacties

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook

Hoe het nu gaat met ‘Het verborgen meisje’?

Hoe het nu gaat met ‘Het verborgen meisje’? Het verborgen meisje is niet meer verborgen. Ze is zichtbaar en zal ook in de toekomst zich niet meer verschuilen. Ik heb tintelingen in mijn tenen, mijn bloed stroomt sneller en voelt warm, mijn buik gloeit en dat straal ik...

De geboorte

Na meer dan drieënhalf jaar is ze er eindelijk, mijn kind: Het verborgen meisje. Wat heb ik ernaar uitgekeken, en tegelijkertijd vind ik het o zo spannend. Het heeft me, als ik zo terugkijk, heel veel gebracht. Ik heb me zo ontwikkeld, niet alleen op schrijfgebied,...

Naaktheid

Naakt als een sinaasappel zonder schil, als een naaktkat, een sfynx. Ik glij als een naaktslak langzaam van plek naar plek. Na veertien blogs en door verschillende interviews in diverse tijdschriften voelt het alsof ik dat bijna ben: naakt! Het is nu september. Hoe...

Adempauze

De stilte voor de storm, de stilte na een hectische periode. Een boek publiceren is niet alleen een proces, maar ook een project. Niet alleen de inhoud, maar ook alles eromheen moet perfect zijn. Ik zit er bovenop. Alles verloopt volgens planning. En dat is fijn, want...

You have Successfully Subscribed!