Ik loop een kamer binnen waar een moeder zit met haar zoon met downsyndroom. De moeder wil graag dat haar zoon wordt gemasseerd maar haar zoon is het daar niet mee eens.

De moeder gaat naast haar zoon op bed zitten en ze vertelt hem dat zijn voeten worden gemasseerd. Hij schudt zijn hoofd. Hij wil niet, zegt de jongen. De moeder wil zijn voeten vasthouden voor de massage. De jongen raakt in paniek. De moeder probeert hem te overtuigen dat het prettig is, maar daar denkt hij anders over. Hij wil niet, zegt hij nog een keer. Dat is begrijpelijk. Hij kent mij niet en hij weet niet wat hem te wachten staat. Als zijn moeder zijn voeten wil pakken voor de massage, besluit ik eerst met hem praten.

Aanraking

Ik laat op mijn eigen hand zien wat aanraking is. Dat het niet pijn doet. Hij wordt rustiger. Dan vraag ik of ik hem mag aanraken bij zijn voeten. We spreken af als het niet prettig voelt of pijn doet dat ik stop. Hij mag kijken wat ik doe. Ik leg mijn hand op zijn voet en ik voel zijn spanning. En ik wacht en ik kijk naar hem.

Zijn ademhaling daalt. Ik vraag of ik verder mag gaan en hij knikt. Zachtjes en langzaam, stap voor stap raak ik hem aan. De patiënt kijkt niet meer. Hij ligt prinsheerlijk met zijn ogen dicht. Zelfs de tekenfilmprojectie op het plafond trekt zijn aandacht niet meer. Zijn ademhaling is als een luchtbed dat dobbert op de zee. Hij is lekker aan het floaten. Voordat ik naar zijn andere voet ga, vraag ik hem of ik die ook mag aanraken. Hij knikt, slaperig.

Glimlach van oor tot oor

Ik ben klaar en hij opent zijn ogen weer langzaam. Hij blijft tegen zijn moeder zeggen dat hij het fijn vindt. Hij wil dat ik doorga maar zijn moeder is nu aan de beurt. Als ik wegga hebben moeder en zoon van oor tot oor een glimlach en ogen ze ontspannen.

Mijn dag wordt nog mooier als de maatschappelijk werker vertelt dat een van de andere kinderen zoiets lekkers heeft gehad en dat zij moest raden wat. Het jongetje vertelde haar dat hij van een massage heeft genoten en dat zijn vader jaloers op hem was.

Fijn dat ouders steeds meer het voorzetje geven om een kind enthousiast te maken voor een massage. Waardoor het kind ook enthousiast wordt. Want ik weet dat dit jongetje de volgende keer weer massage gaat kiezen. Net als de rest van de kinderen die vandaag voor massage hebben gekozen.

‘Tijd nemen is jong geleerd en oud gedaan’ – Lily van Dijken

Deze blog is gepubliceerd op de National zorggids