De zonde van de zonnige Boeddha

24 mei 2020

De zon staat hoog aan de hemel en Olga voelt de warmte. Zij draait haar gezicht net nog iets meer, nog een beetje verder omhoog, naar de zon toe. En dan schijnt zij haar glinsterende stralen op de huid van Olga. De warme stralen voelen als een krachtige energiebron op haar huid en door haar lijf. Haar slippers klepperen zachtjes tegen de onderkant van haar voeten. Rrrrrt, rrrt, rrrt. Wat is dit genieten. Lekker weer even haar huid opladen met vitamine-D. En natuurlijk altijd fijn om een frisse neus te halen en de benen te strekken.

In de verte ziet Olga waar zij de hoek om moet. Peinzend voelt ze de rimpels opkomen in haar gezicht, als een diepe greppel. Elke keer komt zij voorbij dat huis op de hoek. Het huis heeft een lage schutting en mooi omheinde groene struiken. Je kunt direct de keuken inkijken, maar dat wil zij niet. Haar ogen kunnen dat niet aan. Haar hart bonkt in haar keel. Haar voeten voelen zwaarder en zwaarder. Haar slippers slepen nu meer over de tegels. Rrrrrt rrrt rrrt. Ze voelt de zweetdruppels één voor één over haar voorhoofd glijden. ‘Niet kijken’, hoort ze een stemmetje fluisteren in haar achterhoofd, ‘niet kijken!’ Allesbehalve dat! Een boeddha met ontbloot bovenlijf! Een feest voor het oog voor veel vrouwen, maar dit is niet haar type. Het hoort zeker niet bij haar definitie van “een lust voor het oog”. Vlassig haar, een dunne snor en vanaf zijn nek krioelt het van het schaamhaar. Oeps, krullend borsthaar bedoelt ze. Zij vindt dat zijn postuur overeenkomt dat van een boeddha. Misschien dat je nog net geen theekopje op zijn buik kan plaatsen. Gelukkig zit er transparant gaas voor het raam, zodat je er net niet helemaal doorheen kunt kijken. Zij ziet de boeddha voor de helft, maar wat ze ziet is voldoende om haar lust te bederven. De keren dat ze per ongeluk toch keek zwaaide hij vrolijk. Dan draaide Olga haar hoofd weg en liep ze zo snel mogelijk door. Zij voelde zich betrapt, maar haar hoofd wordt als een magneet die kant op gezogen. Op welk moment ze ook voorbijkomt, altijd treft ze hem aan zonder bovenstuk. Het is alsof hij het erom doet! Boeddha zal wel thuiswerken, maar dat houdt toch niet in dat het verboden is om je aan te kleden.

‘Anderhalve meter!’ roept een voorbijganger geïrriteerd. Olga was zo aan het peizen dat zij midden op de stoep stil was blijven staan. Niet helemaal handig, want ook nu moet ze weer voorbij dat huis. Er zijn toch ergere dingen dan dit, denkt ze relativerend. Maar haar lijf denkt daar anders over. Haar hart zit in haar keel, haar voeten voelen zwaarder en zwaarder. Haar slippers slepen nog meer over de tegels. Rrrrrt rrrt rrrt. De zweetdruppels voelt ze nu niet meer één voor één. Het is meer een wildwaterbaan die over haar lijf stroomt. ‘Niet kijken’, hoort zij een stemmetje fluisteren in haar hoofd, ’niet kijken!’ Olga knijpt haar ogen dicht en zij ziet een donkere sterrenhemel. Zij zweeft door het heelal. Ze voelt zich zo licht als een veertje. Zij wil haar armen en benen spreiden en zich overgeven aan de zweefkracht, maar zij wordt door een stem weer terug naar de aarde getrokken. ’Hallo’, hoort zij achter zich. Zij opent haar ogen en draait zich verschrikt om. Het voelt alsof één voor één al haar gewrichten de tegenovergestelde richting op draaien. Haar hart staat stil, haar vingers tintelen en de kolkende wildwaterbaan op haar lijf stroomt als een glijbaan tot aan haar tenen. Daar stond Boeddha in zijn volle glorie in de deuropening van zijn tuin. Olga kijkt naar hem als een aap in een roestig horloge. ‘Hallo’, zegt ze met een overslaande stem. Zij staat daar misschien twee hartslagen, maar het voelt als een eeuwigheid. Ineens valt er een gewicht van drie kilo aardappelen van haar schouders af. Haar verwarde blik maakt plaats voor een twinkeling in haar ogen en een glimlach van oor tot oor.

De zon staat hoog aan de hemel en Olga voelt de warme zonnestralen. Zij draait haar gezicht net nog iets meer, nog een beetje verder omhoog, naar de zon toe. En dan schijnt zij haar glinsterende stralen op de huid van Olga.

Fluitend zet zij haar wandeling voort op deze Eerste Paasdag. Haar slippers klepperen zachtjes tegen de onderkant van haar voeten. Rrrrrt rrrt rrrt.

 

Reacties

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook

Hortensia

Een zoete geur danst om mij heen en leidt me langzaam naar een huis. Mijn ogen lachen, en mijn mondhoeken trekken omhoog. Zoemende bijen en fladderende vlinders vullen de lucht, een toonbeeld van schoonheid, tederheid, gratie en luxe. Felgroene, schitterende bladeren...

Even bijkletsen

De tranen glijden over mijn wangen. Van een drup naar een waterval. Ik wil ze tegenhouden, maar het lukt me niet. Waarom huil ik? Er is toch helemaal geen reden voor? Deze tijd doet iets met je, hoe je het ook wendt of keert. Ook al ben je kerngezond, vanbinnen zit er...

Einde der dagen

Het is 15 maart 2020. De zon komt net op. De vogels slapen nog en het is muisstil. Mijn sportschoenen raken zachtjes de tegels, pfttt pffft pffft. Een voorbijganger zegt lachend gedag. Ik ben stomverbaasd en glimlach. Normaal zegt nooit iemand wat. Als je wat zegt,...

Blind date

Tikkend met haar schoenen tegen de bar, de benen over elkaar geslagen. Ze heeft een huidkleurige panty aan en een te korte rok voor op een kruk. Haar figuur komt goed uit in de bordeauxrode body, haar lippen hebben dezelfde kleur. Met één hand ondersteunt ze haar...

You have Successfully Subscribed!