We moeten het applaus voor de zorg juist weer aanzwengelen

Hoe is het van ‘klappen voor’ naar ‘meppen naar’ de zorg gegaan? Is onmacht en gebrek aan perspectief de oorzaak? Maar waarom juist mensen slaan die willen helpen? Willen we zo met elkaar omgaan?

Van een warme westenwind zijn we overgegaan op een kille, koude noorderwind.

Stel dat het kantelt en zorgmedewerkers het zat zijn en zeggen #wedoennietmeermee. Wat dan? Staan wij, als leken, dan met z’n allen aan de frontlinie om te helpen? Dat zie ik niet voor me. Kansloos zijn we dan.

Ik zie het al voor me

Ziekenhuizen die beveiligers inzetten omdat verpleging familieleden lastigvallen omdat zij te weinig mensen op het bezoekuur zien. Zij willen juist dat de hele familie en kennissenkring langskomt. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Zeker in deze kersttijd!

Of illegale oud-en-en-nieuwfeesten op de patiëntenkamers, gehouden door en met het verplegend personeel.

Verpleging en artsen die massaal solliciteren bij ziekenhuizen waar geen coronapatiënten zijn opgenomen.

En dat in een van de ziekenhuizen een advocaat langskomt die namens het verplegend personeel bezwaar aantekent tegen een coronapatiënt die zich liet overplaatsen naar een ander ziekenhuis.

Wat te denken van verpleeghuisartsen die telefonische doodsbedreigingen uiten naar familieleden omdat die niet binnen durven komen terwijl de deuren wijd openstaan.

En al het verplegend personeel dat geen handen wast en zonder mondkapje van strijd naar strijd, van actie naar actie, van staking naar staking gaat, niks doet en covid-19 laat razen. Dat is ondenkbaar, toch? De consequenties daarvan laten zich raden.

Is dat wat we willen? Het lijkt mij dat we het applaus juist weer moeten aanzwengelen. Frustraties? Die kennen we allemaal in deze tijd. Maar alsjeblieft, uit deze op een andere manier. Koop, net als ik, een boksbal bijvoorbeeld. In de zorg verdienen ze beter. Laten we opkomen voor de zorg en ze beschermen. #staopvoordezorg!

Deze column is gepubliceerd in de Volkskrant
Download als PDF