God sluit nooit een deur, hij opent een andere. Ik realiseer me dat als ik een medewerker van Pleegzorg spreek over mijn ambassadeurschap voor hun organisatie. Nieuwe deuren zijn nieuwe kansen die ontstaan door het proces waarin ik zit met mijn boek. Pleegzorg Nederland is ook onderdeel van het proces en ondersteunt me bij de laatste loodjes.

Ik vertel haar  over de ontwikkelingen na de publicaties in de Libelle en LINDA. Dit keer ben ik niet overladen met huwelijksaanzoeken, zoals eerder dit jaar bij publicaties in De Volkskrant. Toch zijn ook dit keer mijn mailboxen gevuld met reacties van mensen die zich in mijn verhaal kunnen verplaatsen. Pleegkind of geen pleegkind, iedereen haalt zijn eigen stukje eruit. Dat is precies wat ik wil, inspireren.

Er gebeurt van alles in mijn leven. Nieuwe deuren gaan open. Ik krijg zomaar een baan aangeboden bij een pleegzorgorganisatie in Utrecht. Iets waarvan ik eerder niet wist dat ik het wilde komt op mijn pad. Maar dat betekent ook dat ik naar lucht moet happen. Ik voel een druk op mijn keel. Duizelingen, misselijkheid, kortom: paniek in de tent!
Ik merk dat ik begin te verlangen naar een baan waar ik niet ben verwikkeld in een politieke puzzel. Dat is voor niemand goed en zeker niet voor mensen zoals ik, mensen met een trauma. Voor die nieuwe deuren moet ik zoveel andere deuren sluiten. M’n contactpersoon van Pleegzorg Nederland zegt: ‘Je ambassadeurschap hoeft je niet in de weg te zitten. Je gaat ook geen deuren sluiten, maar je talenten en alles wat je tot nu toe hebt opgebouwd zet je voort’.

Nieuwe deuren, die zich openen, bieden nieuwe kansen. Want er zijn zoveel ontwikkelingen op dit moment. Ik kan het zelf amper bijhouden. Heb tijd nodig om het allemaal te verwerken. Ik weet nog niet hoe ik me hierbij moet voelen: blij, onzeker of vol spanning. Als ik dat weet, dan kan ik door die deur. Als hij die deur voor me opent. Ik mag die God wel.