Waar is de tijd gebleven dat we elkaar nog gedag zeiden op straat? Hoe gaan we tegenwoordig met elkaar om? Het is net alsof de wereld negatieve ionen heeft aangetrokken. Het valt me op dat er veel tijd wordt besteed aan kijken wat je niet leuk vindt en dat heel groot uitmeten op social media. Het lijkt wel een trend, of de nieuwste professionele sport.

Op social-media is het net een warfare. Al bedoel je iets positief, dan geeft iemand er toch een negatieve draai aan. Zoeken hoe je iemand onderuit kunt halen. Als je een programma niet leuk vindt, zap dan naar een andere zender! Niemand verplicht je om tegen je zin iets te kijken wat je niet wilt. Je druk maken over hoe iemand gepoederd is, wat voor kleding iemand draagt of dat iemand slank, volslank of mager is. Je druk maken over iets wat jij niet hebt, of misschien wel wil hebben of zijn. En dan laten weten hoeveel afgunst je hebt. Het is voor veel mensen heel belangrijk om dat met anderen te delen. En als er meer mensen die afgunst delen en iedereen werpt zich op die ene persoon of programma, dan ga je daarna weer door naar het volgende. Het 20.00 uur journaal is er niks bij.

Zie jij nog wel de positieve dingen in het ‘echte’ leven, zoals die twee bejaarden die liefdevol hand in hand lopen, spelende honden, een nest met vogels? Liever ontwijk je elkaar, met de hoofden in het scherm gezogen. Als zombies door de winkel lopend, achter het stuur zittend, op de fiets verbonden met het netwerk. Baby’s en peuters zijn nog niet bezig met dat netwerk. Zij zijn nog verbonden met het mooie van de mens. Er gaat een wereld voor hen open, het gras is nog groen en ze lachen en proberen contact te maken. Maar dat zie je niet meer. Je loopt ze zo voorbij. Je hebt geen tijd meer. Je ‘maakt’ geen tijd meer. Je bent gehaast en alleen nog maar verbonden op het netwerk. En als die verbinding wordt verbroken, dan is het pas echt crisis. Dan wordt het code rood. Dan moeten je echt gaan communiceren met elkaar en iemand in de ogen kijken. En praten zonder scherm is heel eng.

Twintig jaar geleden was dat nog niet zo. Dan moest je echt afspreken om te weten hoe het met een ander ging. Toen stond er nog niks ‘online’. Die zaken waar je met z’n allen bovenop springt om een ander in de grond te trappen, om voldoening te krijgen ter compensatie van je eigen tekortkomingen. Toen had je geen communicatiecursussen nodig om te leren hoe je met een ander mens verbinding maakt. Je deed van nature je mond open en zei gewoon gedag en dan kreeg je een glimlach terug. Maar als je nu gedag zegt tegen iemand, al is het een wildvreemde, dan laat die persoon nog net niet zijn mobiel vallen of loopt tegen een lantaarnpaal op. Of hij of zij wordt gewoon boos. Alsof je iemand met de dood bedreigt.

Laat je maar eens vallen op straat, dan lopen de mensen gewoon om je heen. Ze zien je niet eens. Iedereen is in zijn eigen cyberwereld verbonden, want daar gebeurt het allemaal. Dat is het echte leven! Probeer het maar eens uit, er zal niemand op of om kijken. Je moet zelf opstaan en om hulp vragen. Een kennis van mij is dit overkomen, een 75-jarige vrouw. Daarom vraag ik me af waar tegenwoordig onze normen en waarden zijn. Valt het jou ook op hoe je tegenwoordig met elkaar om gaat? Waar gaan we heen met elkaar in dit kleine kikkerlandje met 17  miljoen mensen. Denk daar maar eens over na, want hoe je met iemand omgaat, dat zegt alles over je.