De geboorte

25 oktober 2021

Na meer dan drieënhalf jaar is ze er eindelijk, mijn kind: Het verborgen meisje. Wat heb ik ernaar uitgekeken, en tegelijkertijd vind ik het o zo spannend. Het heeft me, als ik zo terugkijk, heel veel gebracht. Ik heb me zo ontwikkeld, niet alleen op schrijfgebied, maar ook op het persoonlijk vlak. Niet te filmen!

Wat je aandacht geeft groeit. Mijn zichtbaarheid voor de media helpt me erg in deze fase. Zoals het artikel in de LINDA en Libelle. Maar om die aandacht te kunnen geven, om die positieve energie te behouden, moest ik, toen ik kopje onder gedrukt werd in het water en bijna niet meer kon ademen, me naar boven worstelen. Ik moest letterlijk de ruimte krijgen.

Wat ik met passie deed – patiënten verwennen met een gezichtsbehandeling of een massage, extra aandacht en zorg geven – bleek niet meer gewenst door gebrek aan behoefte daaraan. Dat vertelde de organisatie mij. Ook al kreeg ik huilende patiënten aan de telefoon.
Ik wil niet meer steeds dezelfde rondjes blijven rijden op de rotonde. Ik wil me ontwikkelen. En niet elke keer blokkades opgeworpen krijgen.

Door het schrijven van mijn autobiografie kan ik letterlijk veel beter zien. Waar het eerst voelde alsof mijn bril tegen de zijkanten van mijn hoofd duwde en het mij inspanning kostte om te zien, waarbij de neusbrug zo oncomfortabel zat dat ik er last van kreeg. Die bril paste niet goed.
Door een nieuwe te kopen, opende ik mijn derde oog. Door niet steeds hetzelfde montuur te kopen en te kiezen voor een tijdloos, groot montuur dat past bij mijn gezicht en bij mijn kapsel ligt opeens de wereld aan mijn voeten.
De mist is opgeheven, de bril drukt niet meer op mijn neusbrug. Er komen zelfs geen dampkringen op de glazen. Ik voel hem niet meer zitten en durf nu voor elke gelegenheid een andere bril te dragen. De oude brillen laat ik achter mij. Net als de inzichten die ze me destijds gaven voor mijn carrière.

Ik richt me op het positieve, ben ondernemer en beheer zelf mijn boek. Vanaf de eerste zaadje dat geplant is heb ik alles zelf gedaan. Natuurlijk heb ik hulp gehad tijdens de zwangerschap, een boek schrijf je nooit alleen. Het is nu volbracht en mijn kind is geboren: Het verborgen meisje!

Reacties

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook

Hoe het nu gaat met ‘Het verborgen meisje’?

Hoe het nu gaat met ‘Het verborgen meisje’? Het verborgen meisje is niet meer verborgen. Ze is zichtbaar en zal ook in de toekomst zich niet meer verschuilen. Ik heb tintelingen in mijn tenen, mijn bloed stroomt sneller en voelt warm, mijn buik gloeit en dat straal ik...

Naaktheid

Naakt als een sinaasappel zonder schil, als een naaktkat, een sfynx. Ik glij als een naaktslak langzaam van plek naar plek. Na veertien blogs en door verschillende interviews in diverse tijdschriften voelt het alsof ik dat bijna ben: naakt! Het is nu september. Hoe...

Adempauze

De stilte voor de storm, de stilte na een hectische periode. Een boek publiceren is niet alleen een proces, maar ook een project. Niet alleen de inhoud, maar ook alles eromheen moet perfect zijn. Ik zit er bovenop. Alles verloopt volgens planning. En dat is fijn, want...

Nieuwe deuren

God sluit nooit een deur, hij opent een andere. Ik realiseer me dat als ik een medewerker van Pleegzorg spreek over mijn ambassadeurschap voor hun organisatie. Nieuwe deuren zijn nieuwe kansen die ontstaan door het proces waarin ik zit met mijn boek. Pleegzorg...

You have Successfully Subscribed!