Naakt als een sinaasappel zonder schil, als een naaktkat, een sfynx. Ik glij als een naaktslak langzaam van plek naar plek. Na veertien blogs en door verschillende interviews in diverse tijdschriften voelt het alsof ik dat bijna ben: naakt!
Het is nu september. Hoe zal het straks in november zijn, als mijn boek gepubliceerd is?

Het voelt alsof ik me langzaam uitkleed. Alsof een satijnen laken van me afglijdt. Elke maand weer een stukje meer. Ik voel me kwetsbaar door weer een andere kant van mezelf te laten zien. Het is spannend en emotioneel. Stapje voor stapje heb ik geleerd om me hieraan over te geven.

Stel je het eens voor bij jezelf. Dat je je zou uitkleden voor een groot publiek. Dat elk haartje, iedere moedervlek, elke zweetdruppel te zien is. Maar ook al je rondingen of krommingen. Dat ze je bewonderen. Hoe zou jij je voelen?

Ben je jezelf als je naakt bent? In mijn geval is naaktheid mijn verhaal. Het is wie ik ben en wat ik in- en uitadem. De rode satijnen laken voelt zacht op mijn huid. Glijdt langs mijn lichaam, maar blijft nog even zitten. Rood vlammend satijn, glimmend tegen mijn chocotoffee-bruine huid. Hangend om mijn laatste kwetsbare delen. Die zijn nog niet zichtbaar, maar het rood zakt steeds verder af. Mijn hartslag gaat steeds sneller. Hoe zal ik me voelen als het laken afglijdt en ik poedelnaakt voor je sta? Elke kras op mijn huid. Littekens, oneffenheden en kleurverschillen. Dat is mijn autobiografie. “Het verborgen meisje” is mijn naakte waarheid. Ik laat me aan iedereen zien.

Verrassend genoeg verlicht de naaktheid mijn gedachten. Waar het me eerst hoofdpijn bezorgde, vallen nu satijnen veertjes, witte sneeuwvlokken en kristallen sterren van mij af. Mijn energie is kwetsbaarheid en mijn eigenwaarde de deken die van mijn lijf afglijdt.

Naakt is puur, naaktheid is kracht, naakt is allesomvattend, alles wat mij in veertien blogs tot dit punt heeft gebracht.

Een gedicht is een naakt persoon. Sommigen zeggen dat ik een dichter ben – Bob Dylan