Kom op vrouwen, laat je spierballen zien!

Ik sport veel en ik eet heel gezond, dus die spierballen van mij zijn zichtbaar. Maar ze ook laten zien in de media, dat is andere koek. En niet alleen voor mij. Heel veel vrouwen hebben moeite met zichtbaarheid. Niet voor niets domineren mannen de mediawereld. En niet omdat ze meer te vertellen hebben dan vrouwen. Nee, daar ligt iets anders aan ten grondslag. Lef, brutaliteit, minder angst om af te gaan. Maar kom op vrouwen, wij laten ons toch niet kennen. Het wordt tijd dat wij meer van onszelf laten zien en horen.

Ja, ik heb een grote mond. Maar heb dan ook afgelopen maanden gemerkt dat dát nodig is. Niet per se verbaal, want er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Al kan ik je wel vertellen dat het kei- en keihard werken is.
Het begon allemaal toen ik mijn boek ‘Het verborgen meisje’ schreef. Ik besefte dat ik hiermee een grote groep mensen kon inspireren. Die bereik je via de media. Dus ging ik aan de slag met een goede website en social media accounts aanmaken. Dat was stap één in mijn missie ‘zichtbaar worden’.
Op die accounts moet wel iets zinvols en waardevols komen te staan. De volgende stap was daarom het schrijven van columns. Ik stuurde ze naar de Volkskrant en deze werden geplaatst. Ik werd daarna aansluitend gevraagd als gastcolumnist gedurende een heel maand. Dat was al een mooie springplank. Het was mijn schrijfcoach die mij attendeerde om een lijst te maken met tijdschriften of kranten waar ik mijn verhaal in wilde doen. Die heb ik een voor een benaderd. Soms omdat ze via social media een oproep deden waarop ik in kon haken, maar ik benaderde ze ook zonder aanleiding.
Dat benaderen vergt zorg. Je moet er wel voor zorgen dat je eruit springt. Dus bereid je goed voor en wees creatief. Want er zijn duizenden anderen die hen ook aanschrijven.

In de tussentijd struinde ik social media af op zoek naar aanknopingspunten, volgde ik mensen die een goede PR hebben en benaderde ik hen en vroeg om tips. Vaak volgde daaruit geweldige gesprekken. Ik heb mijn netwerk flink uitgebreid. En van het een kwam het ander. Ook leerde ik in trainingen minder bescheiden te zijn: het euvel van veel vrouwen.

Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Ik werd geregeld afgewezen, maar heb ook ervaren dat, door me kwetsbaar op te stellen en om hulp te vragen, het als vrouw en ook nog eens als een onbekende schrijver niet onmogelijk is om in de media te verschijnen.

Wat ik heb bereikt?
Ik heb in veel bladen gestaan. Van de LINDA tot de Libelle, van MijnGeheim tot de Privé. Ik heb columns gehad in de Volkskrant, het Parool, de Trouw, en ben vaste columnist van de NUK. Ook heb ik radio-interviews gegeven (o.a. Met het oog op morgen) en mocht ik met Gijs Staverman en Sergio Vyent de week van de Pleegzorg openen. En ook komende periode volgen nog veel interviews.
De verkoop van mijn boek (met een voorwoord van Karin Bloemen) gaat erg goed daardoor. En ik ben in contact met inspirerende mensen gekomen.

Wat ik nog op mijn lijstje heb staan?
Ik heb de redactie van Koffietijd benaderd over het onderwerp ‘Pleegzorg’, omdat ik ervaringsdeskundige en ambassadeur Pleegzorg Nederland ben, maar helaas ben ik nog niet interessant genoeg. Ook al heb ik in veel kranten en tijdschriften gestaan, ben ik op de radio geweest. Een talkshow is nog niet gelukt. Dat wordt mijn volgende doel.

Hou goed voor ogen wat je wilt. Bijt je erin vast, net als ik, en laat niet los totdat je het binnen hengelt. Neem je tijd en zorg voor een hele lange adem.

Dus vrouwen, kom uit je schulp gekropen. Kijk en ervaar wat je waard bent. En knok daarvoor. Doe je bokshandschoenen aan. Trek je mond open! Wees een haan met ballen en laat je de ring niet uit knallen!