Er bestaan tegenwoordig zoveel verschillende soorten ouderschap. Gelukkig! Elk gezin is tenslotte verschillend, ieder gezin kleurt een stukje van de regenboogvlag. Of je nu twee vaders of twee moeders hebt, geboren bent uit een draagmoeder, uit een één-oudergezin of uit een samengesteld gezin komt of opgroeit in een pleeggezin. Iedere situatie is uniek.

Het wordt pas ‘anders’ als je je door die samenstelling minder voelt. Ieder kind wil ertoe doen. Ongeacht het trauma, de cultuur of leeftijd van een kind.
Vanuit mijn eigen positie – zwart pleegkind, opgegroeid op de biblebelt – wil ik me in deze column richten tot het pleegkind.

Het komt helaas meer dan eens voor dat pleegkinderen worden gepest omdat ze niet bij hun biologische ouders wonen. Laatst hoorde ik van een volwassen pleegkind, dat zich tot op de dag van vandaag minder voelt door genoemd pestgedrag. Ze was en is daardoor extra kwetsbaar en had het gevoel minder kansen te hebben gekregen in het leven.

Als ik dit soort verhalen hoor kan het niet anders dan het afzetten tegen mijn eigen ervaringen. Ik ben nooit gepest omdat ik een pleegkind ben. Of zwart. Ik heb me nooit minder gevoeld. Ik was een zelfverzekerd kind. Doordat ik in een gezin ben opgegroeid waar ik gezien werd, die me leerde dat iedereen gelijk is, pakte het bij mij goed uit. Het minder voelen zit niet in huidskleur, afkomst of wat dan ook. Het zit hem in de opmerkingen die mensen maken, die een ander hard en meedogenloos kunnen raken. Vooral kinderen – jong of oud – met een rugzak zijn kwetsbaar. En er is geen pleegkind zonder rugzak. Die van mij zat ook flink vol. Waarmee? Je leest het in het boek dat ik daarover schreef, ‘Het verborgen meisje’. Help (pleeg)kinderen stevig in hun schoenen te staan, door ze niet te be- of veroordelen om hun uithuisplaatsing. Steun ze. Ze horen erbij en hebben, net als ieder kind, behoefte aan vrienden. Ik ben zo dankbaar dat ik dát heb mogen ervaren. Het heeft me gesterkt. Ik heb geleerd te denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Ik liet en laat me niks aanpraten. Dankzij de bouwstenen, waar mijn pleeggezin en school voor zorgde. Familie die in je gelooft en je motiveert. Een school die zich richt op voorlichting en een goed anti-pestbeleid. Zó belangrijk!

Ook al hebben we andere ervaringen, komen we uit verschillende nesten, we zijn allemaal gelijk. En kleuren met elkaar de regenboogvlag. Laten we dat nooit, maar dan ook nooit vergeten!

Deze column is gepubliceerd in de L`Origine.