Laten we ons innerlijke kind eens om advies vragen in het vraagstuk rond diversiteit.

Kinderen maken geen onderscheid tussen mensen. Dat doen volwassenen. Deze maken het leven complex. Kinderen omarmen iedereen. Ongeacht ras, stand, geaardheid. Een levenskracht waar het volwassen aan ontbreekt. Wat kunnen we toch veel leren van kinderen.

Ik schuif de gele gordijnen opzij. De moeder zit op een groenkleurige bank. De patiënte ligt in een bed met een sprei zo geel als de zon. Kijkend naar een tekeningfilmpje waarbij de kleuren van de beelden als muzieknoten dansend op haar gezichtje verschijnen.
‘Ik ben de wellnessdame’, begroet ik haar met een lach.
De patiënte in het bed kijkt me aan, met haar grote ogen zo blauw als een heldere lucht zonder wolken. Haar bleke gezichtje fleurt iets op. Ze is heel nieuwsgierig naar wat ik allemaal in mijn koffer heb zitten. En ik benoem de menukaart van wellness aan bed.
Ze wil heel graag een gezichtsmasker en haar moeder wijst ze de deur. Dit bijdehante prinsesje van acht jaar wil in alle rust van de behandeling genieten en daar hoort haar moeder niet bij. De tv gaat uit en een zacht muziekje aan. Ik simuleer dat ze een klant is in mijn salon. Ik verwelkom haar en spelenderwijs ondergaat ze een gezichtsbehandeling.
Tussendoor maak ik een foto voor haar moeder. Eentje als ze de komkommers op haar ogen heeft. Als moeder na de behandeling binnenkomt ziet ze de rossige gloed op de wangen van haar dochter. Niet alleen glundert de kleine prinses, maar zijzelf ook.

Ik kom bij veel kinderen aan bed. Van alle nationaliteiten. Maar er is geen één kind die naar mijn achtergrond vraagt. Ik ben voor hun gewoon Lily. Ze kijken niet naar mijn huidskleur, rang, stand, status of geloof. Je bent wie je bent. Ik hoor er net zo bij voor de kinderen in het ziekenhuis als een verpleegkundige, maatschappelijke werker of arts.
Een kind is een blanco blaadje. Pas als kinderen door volwassenen dingen aangeleerd en aangepraat krijgen gaan ze zaken anders bekijken. Krijgen ze denkbeelden die ze in hun latere leven weer moeten aanpassen. Dan moet het ineens uit hun systeem worden gehaald. Door middel van aangelegde regenboogfietspaden, of een advertentie om eens extra te benadrukken hoe belangrijk kansgelijkheid en hoe erg discriminatie is. Waarom iets aanleren om het later weer af te moeten leren?

Een blanco blaadje worden we niet meer, maar laten we op zijn minst ons innerlijke kind meer koesteren.

P.S: Had Poetin zijn innerlijke kind maar meer gekoesterd …