Een kwetsbaar mensje liggend in bed. Heel tenger en fragile, geen vlees op haar botten. Elk botje en elke ader is duidelijk zichtbaar. Geen haar in het gezicht of op haar hoofd door de chemo behandelingen. Ze communiceert door ja en nee te knikken als antwoord op gesloten vragen. Als schoonheidsspecialist in de zorg kom ik aan haar bed in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Om een aantal minuten het licht te zijn in haar tunnel.

De kamer fleurt wat op door de kaarten aan de wand. Kleurrijke knuffels op het bed. Een zwarte kruk. En een rijdend tafeltje met wat schrijfsels erop. Lange gordijnen die voor de schuifdeur hangen voor meer privacy. Haar schouders, rug en nek zijn pijnlijk en ze heeft behoefte aan aanraking. Het is pijnlijk voor haar om op haar rug te liggen. Ze heeft de energie er niet voor om zonder pijn in een andere houding te liggen, ook niet met hulp van de verpleging. Dus kies ik er samen met de patiënte voor om haar nagels, handen en voeten de aandacht te geven. Ik ontneem niet haar pijn, maar haar gedachte over pijn. Ik breng haar naar een wereld waar ze alles even los kan laten. Ze geniet zichtbaar. Ik zie de sprankeling in haar ogen. Corona is voor haar zo ver weg. Zij vecht voor iedere minuut om zich even geen patiënt te voelen.

Dit meisje, deze puber zou zich af moeten zetten tegen haar ouders. En net als mijn studenten online lessen horen te volgen. Ze zou zich gedeprimeerd moeten voelen door de coronamaatregelen die jongeren treft, en niet, zoals nu door een ongeneeslijke en oneerlijke ziekte. Discussies over wel of geen vaccin liggen ver van haar af. Zij hoopt juist op een medicijn om zich altijd beter te voelen.

We gaan naar het licht aan het eind van de tunnel, zoals Rutte zegt.  Maar dat licht is voor iedereen anders. Het licht waar hij op wijst is niet voor iedereen van toepassing. Wees blij dat je gezond bent, je mening mag uiten. Je vrij bent. Sommige mensen hebben geen keuze.

Deze column is gepubliceerd in de NuK (De nieuwe Utrechtse krant)