Een veilig huis. Een plek onder de Dom en altijd iemand in de buurt die van je houden kon. Als ik door onze mooie stad loop, weet ik dat veel kinderen in Utrecht geen veilig thuis hebben. Wat zouden zij graag schuilen in of bovenop de Dom. Waar ze uitzicht hebben over de stad en gelukkige gezinnen zien. Picknickend in het Wilhelminapark. Hoe fijn zou het zijn als zij dat ook kunnen en mogen ervaren.

Uit ervaring weet ik dat je daarbij goed naar het kind moet kijken en luisteren. Wat hebben zij nodig waardoor voelen zij zich fijn en veilig? Een blik is niet voldoende om te weten of het kind thuis kan blijven wonen of een uithuisplaatsing nodig is. Maar wat is veilig? Veilig thuis voor een kind is een omgeving waar een hand van aanmoediging nodig is. Wat een kind doet groeien. Waar de kachel brandt en de warmte wordt vervuld zodat het kind geen kou vat. Een gezin dat het kind beschermt en ruimte kan geven en helpen bij zijn ontwikkeling. Een plek waar een kind zichzelf mag zijn, gewoon kind.

Hoe fijn is het als een kind in Utrecht, met behulp van gezinsgerichte opvang, thuis kan blijven. In zijn eigen omgeving, op zijn eigen school en sportclub. En bij zijn vriendjes. Maar wel met hulp om de band met zijn ouders te herstellen. Daarbij helpt de organisatie Utregs Plekkie. Het ondersteunt ouders en kind op allerlei gebied. Een heel crisisteam van specialisten is erbij betrokken. Het pleeggezin vormt het maatje voor het kind. Als pleeggezin onderneem je de dagelijkse activiteiten. Je neemt je pleegkind mee naar bijvoorbeeld de Swan market Utrecht of naar de bioscoop Rembrandt aan de Oudegracht. Het kind keert regelmatig terug naar zijn biologische ouders.

De situatie kan ook dusdanig zijn dat een kind niet meer thuis kan blijven. Soms is uithuisplaatsing onvermijdelijk. Ook al denken hulpverleners vaak dat het schadelijk is voor kinderen, toch heb ik in mijn jeugd het tegendeel ondervonden. Ik werd – net als de vreemdeling in mijn column van vorige maand – uit huis geplaatst. Kwam in een compleet nieuwe omgeving. Dat was in het begin wennen. Ik moest aarden en dat had tijd nodig. Ik vergelijk het vaak met wat er gebeurt als je ouders gaan scheiden of je door een verhuizing naar een nieuwe school gaat. Bij mij was de thuissituatie bij mijn biologische moeder dusdanig dat ik mijn uithuisplaatsing juist als een warm bad ervaarde. Mij heeft dat goed gedaan.

Een veilig huis, een plek onder de Dom. Thuis blijven wonen of uit huis worden geplaatst. In beide gevallen zijn er pleeggezinnen en steunouders nodig! Voel je je aangesproken en denk je er voor deze kinderen te kunnen zijn, ze een veilig thuis te kunnen bieden, bied je dan aan. Je bent nodig!

Deze column is gepubliceerd in de NuK (De nieuwe Utrechtse krant)