De vragen die ik krijg zijn “ben je daar niet te jong voor” of “dat hoor je nu toch nog niet te schrijven”. Ik krijg heel veel vragen waarom ik mijn autobiografie schrijf. Hoezo, hoor ik dat nu nog niet te schrijven? Hoe kun je dat voor mij bepalen? Ik leef nu toch? Ik weet niet hoe lang ik nog leef. Waarom zou ik wachten?

Twee jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van mijn autobiografie. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Tijd, onderzoek en bovenal het vinden van mijn zelfbeeld. Wat ben ik mezelf tegen gekomen. Over jezelf schrijven en je leven onder de loep nemen is jezelf een spiegel voorhouden. Een waarin je moet blijven kijken, je kunt je niet afwenden. Die spiegel is net een zuignap.

Dan ga je graven en je moet blijven graven in grond die al eerder open is geweest, maar wat je vergeten bent. Je bent ook vergeten wat voor viezigheid en narigheid je tegen kunt komen in die grond. Dat heb ik wel geweten. Een bak vol emotie en angsten die vervaagd waren, maar die als een zwart wit film weer voorbijkwamen.

Ik zeg altijd, open nooit een deur die je al gesloten hebt. Zet hem zelfs niet op een kier, want je weet niet wat er mee komt als je hem weer opent. Nou, daar ben ik achter gekomen. Het heeft me avonden wakker gehouden en mijn leven beheerst, terwijl ik dacht dat ik het onder controle had.

Ik schrijf over mijn leven omdat ik als  pleegkind in een blank gezin een zoektocht achter de rug heb, maar nog steeds zoekende ben. Ik wil een inspiratiebron zijn voor de zoekende mens. Een spreekbuis.  Iets betekenen voor andere mensen. In mijn schrijfwereld kan ik verzinken. Voor ik het weet zijn er uren en uren verstreken. Er zijn mensen die gaan op in de waan van de dag. In het reilen en zeilen van hun gezin en alles wat daarbij hoort. Mijn schrijfwereld is mijn waan van de dag. Ik word er in gezogen en uren later weer uitgespuugd. Als ik er eenmaal in zit hoor ik niks, ik zie alleen wat ik wil zien, voel wat ik wil voelen en laat me meeslepen in die wereld.

Schrijven in de derde persoon, alsof alles iets verder van me af staat, gaat me makkelijk af. Toen ik mijn boek in de “ik-vorm” wilde schrijven liep ik vast. Het schrijven werd een straf en een moeten. Regelmatig kon ik mijn tranen niet bedwingen. Niet alleen door wat ik over mezelf te weten kwam, maar ook om het goed te willen verwoorden. En doordat ik moest terugkijken. Wil ik eigenlijk wel een boek schrijven en uitgeven? Moet ik niet eerst mijn emoties kunnen beheersen en accepteren? Heb ik alles wel een plekje gegeven? Wil ik wel dat andere mensen mijn verhaal lezen en willen andere mensen het überhaupt lezen? Het is fijn dat een uitgever mij in het vizier heeft en dat ik mee ga in het enthousiasme, maar wil ik dit echt wel?

Het is twee jaar verder en ik heb nog geen boek uitgegeven. Zit vast in mijn eigen “ik”. Vast in mijn spiegelbeeld en vast in mijn eigen strakke planning van werk en privé. En ook nog vast in het moeten schrijven en op de hielen gezeten worden door de uitgever. Je moet schrijven wat een ander graag terug wil zien in jouw autobiografie. Maar wat wil ik terugzien en wat wil ik schrijven? Daar raakte ik de weg kwijt. Mijn uitgever bood aan mijn boek verder te schrijven om mij te helpen. Nou, dat denk ik niet. Het is mijn verhaal en ik moet het afschrijven en niemand anders en zeker niet tegen betaling. Ik moet het zelf doen, op mijn manier en met andere mensen om mij heen. Mensen die mij positieve prikkels geven. Dus begon ik aan mijn weg van vernieuwing. Want die biografie, die komt er.