Wederzijdse afspraken om een gezin te helpen die het maatschappelijk niet breed heeft of het net niet redt. Het wel willen bieden maar niet kunnen. Maar als een ander gezin het wel kan en je die hulp biedt dat is een verrijking voor de maatschappij.

Ineens viel het samen, de rode draad in mijn leven en mijn werk met de patiënten. Pleegzorg gaat niet altijd via de pleegorganisatie Nederland. Daar kwam ik achter toen een patiënte bij mij in de AxionContinu salon kwam voor een behandeling.

Mijn patiënt heeft een zoon én een dochter. De ontmoeting met haar dochter was op straat. Ze passeerde haar regelmatig en het meisje kwam steeds naar haar toe voor een praatje. Tot het meisje haar een keer volgde naar huis en even later aanbelde. ‘Ik blijf bij jou’, zei ze. Ze is gebleven om nooit meer weg te gaan. Vanaf dat moment had ze er een dochter blij.

Haar dochter was bang om naar haar biologische thuis te gaan. Bang dat ze daar weer zou krijgen wat ze juist tekortkwam. Een leven op een duister eiland, een eiland waar zij zich eenzaam en ongelukkig voelde. Uiteindelijk belandde ze bij de vrouw die ze steeds tegen kwam op straat. De zon scheen boven de vrouw die ze was gevolgd. En ze wilde niet dat de zon onderging. Waar de zon op was, daar was de geur van vertrouwen. Een plek waar ze aanmeerde. Zoals de geur tussen moeder en kind, die ontstaat bij de geboorte. Een positieve prikkel kwam haar tegemoet. Lage drempels, waar ze overheen kon stappen. De zon scheen boven het hele pleeggezin. Zij voelde de zonnestralen gloeien van binnen en op haar huid. De vitamine D werd aangemaakt en haar bloed ging sneller stromen.

Al haar zintuigen werden weer geactiveerd, horen, ruiken, voelen en proeven. Je kunt het vergelijken met een vieze smaak die je in je mond hebt, door eten wat bedorven is. Een andere smaak ken je niet. Totdat je iets heel lekkers voorgeschoteld krijgt, waarvan je gaat watertanden. En als je een hap neemt is het boven verwachting. Wat wil je anders als je alleen honger kent? Dan wil je alleen maar meer van dat lekkers. Dat is het enige wat telt, zolang je maar niet weer die lege maag voelt en die vieze bedorven smaak in je mond.

De patiënte is met haar nieuwe dochter naar haar biologische ouders gegaan en heeft ze verteld dat zij voor hun dochter wil zorgen. Haar eigen ouders konden de aandacht en zorg die zij nodig had niet bieden. Het meisje had behoefte aan structuur en aandacht. De patiënte heeft een goede regeling getroffen met de ouders en eigenlijk vonden ze dat wel fijn.

Haar dochter was toen negen en haar zoon vier. Dit meisje heeft ons leven verrijkt, zegt ze. “Een mooi moment was toen we in de woonkamer een tipi gingen bouwen. Ik ging op in haar fantasiewereld. Mijn man kwam terug van zijn werk en kon gelijk in onze tipi aanschuiven voor het eten. Heerlijk om hierin mee te gaan, dat was een van onze geluksmomenten als gezin. En natuurlijk moesten wij haar leren wat structuur was. En normen en waarden, zoals niet zomaar weg te gaan, maar te zeggen waar je naar toe gaat en vragen of het mag. Even knuffelen of een kus was bij mijn dochter niet gewoon, maar dat werd het later wel. Het was met haar een avontuur”.

Haar dochter is inmiddels een vrouw van 50. Ik snap het avontuur helemaal. Het is net een achtbaan met hoogten en dalen, die je samen kunt bepalen.

#weekvandepleegzorg2020