Black Lives Matter, een onderwerp waarover je in deze tijd veel hoort. Ik denk er zelf ook vaker over na, zeker als mensen mij vragen hoe ik het heb ervaren om als zwarte vrouw op te groeien in een blank gezin. En ook nog in de Biblebelt. Het pleeggezin is het fundament en de bouwsteen van mijn leven. Als ik in de spiegel kijk, vorm ik een beeld van mezelf als het zwarte schaap. Heeft dat beeld mijn leven beïnvloed of verstoord? Had het uitgemaakt als ik blank was geweest en in een zwart gezin terecht was gekomen? Is er een verschil?

’t Harde is een dorp op de Veluwe, in de gemeente Elburg. Het dorp heeft 6.860 inwoners. Het is een bosrijke plaats, bekend van de militaire kazerne op de ‘Knobbel’. De rapper Typhoon is er, net als ik, opgegroeid. Dat maakte mij niet de enige donkere in het dorp. Ik was wel de enige zwarte in ’t Harde die in een blank pleeggezin woonde. En niet zomaar een pleeggezin, maar een gezin dat extra werd begeleid door TGV (therapeutische pleegzorg), omdat ik in mijn jongere levensjaren een trauma heb opgelopen. Een trauma van onthechting en verwaarlozing. Mijn ouders kregen handvatten om een beschadigd kind op te voeden.

Buitenkant

Die beschadiging ziet niemand aan de buitenkant. Van het feit dat ik zwart was, keken de dorpelingen in ’t Harde niet vreemd op, ook niet als ik er met mijn ouders rondliep. En de mensen die dat wel deden, lieten dat niet merken. Zo ging dat in het dorp. Ik ging op in de menigte, net als de andere dorpelingen. Ik ben daar ook niet gediscrimineerd. Ik volgde dezelfde route als de rest van het dorp en bleef op dezelfde paden. Zolang ik daar niet van afweek en me niet anders bewoog, viel ik niet op en voldeed ik aan de norm. Thuis was ik het zwarte schaap, maar niet op een negatieve manier. Mijn rugzak ging pas open achter de gesloten deuren. Dat ging verder niemand iets aan.

Mijn broer en zus zijn echte ‘ariërs’. Mijn ouders hebben allebei blauwe ogen, de een met blond en de ander met zwart haar. En ik was precies het tegenovergestelde. Zwart als houtskool tussen de witte schapen, met zwart kroeshaar en diepdonkerbruine ogen. Ik woonde in een hervormd gezin. In het gezin werd ik net zo behandeld als mijn broer en zus, geen uitzonderingen. Hier opgroeien heeft mijn leven verrijkt en zeker niet verstoord. Het heeft mijn leven op een positieve manier beïnvloed, door de normen en waarden die ik heb meegekregen.

Erbij horen

Als je geleerd is hoe je je in de samenleving moet gedragen en erbij wil horen, dan handel je daarnaar. Ik wilde er heel graag bijhoren en net zo zijn als de mensen om mij heen. Want wie wil nou niet ergens bijhoren? Het is geen kwestie van een dorp of een stad. Blank, zwart, wit of geel, dat speelt geen rol. Het is hoe je zelf in het leven staat en hoe je zelf omgaat met negatieve en positieve invloeden. Een pleegkind volgt zijn instinct bij een pleeggezin. Zij bieden tenslotte meestal dat wat je tekort komt.

Blank in een zwart gezin of zwart in een blank gezin. Dat beeld heb je als kind niet. Er was acceptatie en liefde. Een warm nest, waar ik als een puzzelstukje in wilde passen. Andersom zou het net zo zijn, als een blank kind in een zwart gezin. In een pleeggezin zie je geen kleur en zeker geen blank of zwart maar creëer je ‘liefde’. Liefde is wat een pleegkind positief beïnvloedt, maar dat geldt voor iedereen.

Deze column is gepubliceerd in de Volkskrant
Download als PDF